امام علی (ع) در حکمت 108 نهج البلاغه می فرمایند:

به رگهای درونی انسان پاره ی گوشتی آویخته که شگرف ترین اعضای درونی اوست، و آن قلب است ، که چیزهایی از حکمت ، و چیزهایی متفاوت با آن ، در او وجود دارد.

پس اگر در دل امیدی پدید آید ، طمع آن را خوار گرداند ،

واگر طمع بر آن هجوم آورد حرص آن را تباه سازد ،

واگر نومیدی بر آن چیره شود ، تأسف خوردن آن را از پای درآورد ،

اگر خشمناک شود  کینه توزی آن فزونی یابد و آرام نگیرد ،

اگر به خشنودی دست یابد ، خویشتن داری را از یاد برد ،

و اگر ترس آن را فراگیرد  پرهیز کردن آن را مشغول سازد .

و اگر به گشایشی برسد ، دچار غفلت زدگی شود ،

و اگر مالی به دست آورد ، بی نیازی آن را به سر کشی کشاند ،

و اگر مصیبت ناگواری به آن رسد ، بی صبری رسوایش کند ،

و اگر به تهیدستی مبتلا گردد ، بلاها او را مشغول سازد،

واگر گرسنگی بی تابش کند ، ناتوانی آن را از پای درآورد ،

و اگر زیادی سیر شود، سیری آن را زیان رساند،

پس هر گونه کند روی برای آن زیانبار، و هر گونه تند روی برای آن فساد آفرین است.