آسمان
امام علی (ع) در حکمت 108 نهج البلاغه می فرمایند: به رگهای درونی انسان پاره ی گوشتی آویخته که شگرف ترین اعضای درونی اوست، و آن قلب است ، که چیزهایی از حکمت ، و چیزهایی متفاوت با آن ، در او وجود دارد. پس اگر در دل امیدی پدید آید ، طمع آن را خوار گرداند ، واگر طمع بر آن هجوم آورد حرص آن را تباه سازد ، واگر نومیدی بر آن چیره شود ، تأسف خوردن آن را از پای درآورد ، اگر خشمناک شود کینه توزی آن فزونی یابد و آرام نگیرد ، اگر به خشنودی دست یابد ، خویشتن داری را از یاد برد ، و اگر ترس آن را فراگیرد پرهیز کردن آن را مشغول سازد . و اگر به گشایشی برسد ، دچار غفلت زدگی شود ، و اگر مالی به دست آورد ، بی نیازی آن را به سر کشی کشاند ، و اگر مصیبت ناگواری به آن رسد ، بی صبری رسوایش کند ، و اگر به تهیدستی مبتلا گردد ، بلاها او را مشغول سازد، واگر گرسنگی بی تابش کند ، ناتوانی آن را از پای درآورد ، و اگر زیادی سیر شود، سیری آن را زیان رساند، پس هر گونه کند روی برای آن زیانبار، و هر گونه تند روی برای آن فساد آفرین است.